Zarar Şiiri - Necat Necdet Demircan

Akıllı insanın bilgisiyle sahip olduğu mutluluğa, akılsızın cehaleti ile kendini attığı uçuruma; Karar denilir!

Telaş;
Mutluluk arasına ektiğimiz evhamların,
Bir nefeslik kışkırtıcı kemirgenliğiydi…
Keşke;
Havada asılı kalan buselerimizin,
Tüh ve vah arası bencilliğiydi…
İlkbahar; hükümranlığıydı
Tebessümlerinde üşüyen nergislerin kokusunun…
Yaz;
Sepetinde koyu kırmızı
Parlak hazanlar taşıyordu,
İç çekmelerinde büyüyordu acısı ayrılığın…

Yollar,
Yıllar,
Asırlar...
Bilmem ki;
Biz mi kovalardık zamanı,
Yoksa ardımızda mıydı atlılar…

Üşütürsün beni, yağarım düşlerine
Kar olurum…
Bıkkın bir zamanında ‘git’ dersin
Dönersin sırtını
Kararın olurum…
Yağmur damlalarında yelken açarım,
Çekerim bir kara bulutu yıldırımlarıyla ciğerlerime
Giderim!
Ardı gelmez gayrı bekleyişlerinin
Zararın olurum…

“İki farklı açık hava sinemasında
Aynı filmi izleyen hayallerin
Rüzgâra savrulmuş anılarıydı pişmanlığımız…”