Aynı kâinatın zerrecikleri idik başlangıçta
Bir unvan verildi sıradanlığımıza
Sevda sıfırdan yazılmaya başlandı
Ki O, bilmezdi sevmeyi rakımlarda
Sadece elemle bakardı yazgısına
Olur ya;
Her yanlışını ‘baht’, sırtını vurulan her taşı ‘taht’ ve her ören’i ‘payitaht’ sanma…
Bilirim sendeki haddimi, ışıltılarımın söndüğünü
Bilirim bensiz düşler büyütüp, biteviye bölüştüğünü
Hudutlar çizip, hazan şarabını içerken sen doyasıya
Kuşanıp zırhını ürkek gölgemin, çekilirim geriye kıyasıya
Kanıyor olsa da özlemim, mızraklarının ‘narin’ okşamasıyla…
Gel!
Durup dururken kendini derdest eyleme
Sayfalarını yırttığın hayat kitabıyla
Yakma hırs ateşlerini yeryüzünde
Ebediyet; tükenişidir
Aşk sandığın ‘fukara’ ilginin
Sen ne denli sevsen de cehennemi
Yudumladığını her nefes, mucizenin hicretidir
Bilirsin işte(!)
İnsan, insanın cennetidir!
Siluetin süzülse de ruhumun gözlerinden,
Bilirim; Aşkı bozguna uğratan hep haklıdır
Ve Sen de bilirsin ki;
“Suskunluğum, yenilgimin ‘muzaffer’ duruşunda saklıdır…”
Kayıt Tarihi : 11.11.2011 16:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kutluyorum bu güzel mısraların şairini.
İnsan, insanın cennetidir!' öylemidir gerçekten...peki niye herkes cehennemi yaşıyor diye bir soru geliyor! acaba yaşamayı mı öğretemediler bize, yoksa biz mi sınıfta kaldık...! harika bir şiirdi tekrar okunacak ve her cümleye yeni anlamlar katılacak kadar değerli... yüreğinize sevgilerimle...GM
TÜM YORUMLAR (2)