Zarafetin Sessiz İddiası

Orkide, doğanın en kibar yalanıdır. O kadar narin, o kadar kırılgan görünür ki, sanki dokunsan dağılacak. Oysa binlerce yıllık bir sabır ve direncin sonucudur. Toprağa bile tamah etmez, havadan, nemden beslenir; sanki dünyevi olandan çok daha yüce bir yerden gelmiştir.

Her bir yaprağı, aceleye gelmemiş, bütün vakti harcanmış bir sanat eseri gibidir. Desenleri, bir ressamın en ince fırçasıyla çizdiği, bir sırrı fısıldayan işaretler taşır. Bakışlarında bir mağrurluk vardır; bilir ki, etrafındaki bütün çiçekler sıradan bir hikâye anlatırken, o bir efsanenin kanıtıdır.

Orkide, lüks bir sessizliktir. Ne güller gibi coşkulu bir koku saçar, ne de papatyalar gibi sıradan bir neşe verir. O, sadece varlığıyla konuşur. Durduğu yerde, odanın bütün atmosferini değiştirir; bir anda bütün gürültüyü susturan bir zarafet yayılar. Ona bakmak, acele etmeyi bırakıp, hayatın en ince detaylarına odaklanmayı öğrenmektir.

O, sana sunulduğunda, bir çiçeğin ötesinde bir söz vermiş olursun. Ona bakmak, onu yaşatmak, kendi içindeki en narin ve en kıymetli parçayı korumak gibidir. Orkide, kendini belli etmeyen bir zaferdir; kırılganlığın arkasındaki inanılmaz gücün sessiz ve asil duruşudur.