Gece...
Lambanın kenarında,
sessizliğimin iflah olmaz kelimeleri..
sana yazıyorum şimdi. bitirilmemiş her şeyi..
baştan yazıyorum..
yanılgılarımı zannediyorum zan haneme..
yitiyorsun bende. kırıntılar gibi. kırıklar gibi.
Sen benim sarhoşluğumsun
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Devamını Oku
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Arkadaşlar çok yakında çıkacak olan *ANNENİN FEDAKARLIĞI* adlı kitabımdan bir alıntıyi sizlerle paylaşmak istiyorum.. Bence bu yeni ve sürükleyici romanımı okumanızı tavsiye ederim..
YAZAR: ahmet ünal
KITABİN KONUSU: bir annenin çaresizliği ve küçük kızı için katlandığı fedakarlıklar, kısaca özetlemek gerekirse gerçekleri yansıtan o günün şartlarında evladı için hayata sımsıkı tutunmaya çalışan bir annenin dramıni konu alan eşsiz bir eser..
YER: anadolunun uzak yerlerinde ve bütün imkansızlıkların var olduğu küçük bir köy..
bence kitap okumayı seven sevmeyen herkese bu ibretlik hayat hikayesini konu alan kitabımı okumayı tavsiye ederim, ilginiz için şimdiden teşekkürler…
*annenin fedakarlığı*
yine o soğuk ve karanlık gecelerden biriydi, kadın kızının başında oturmuş ipek gibi yumuşak ve tel tel olmuş saçlarını okşuyordu. Birden kızının adeta kabus görmüş gibi yatağından çığlık atarak uyandığını gördü!
-tamam yavrum geçti bak ben yanındayım korkma artık.
-anne çok üşüyorum, sobayı yakmıycakmısın.
Kadın birden duraksadi ve kızına sımsıkı sarıldı.
-tamam yavrum sen gözlerini kapat hadi uyumana devam et annen birazdan seni ısıtacak.
Ve küçük kız soğuktan buğulanmiş masmavi gözleri ile annesine öyle bir bakıyorki kadıncağızın yüreği parçalanıyor, ana yüreği bu ışte kadın evladının gözleri önünde günden güne eriyip gitmesine dayanamıyor bir türlü.
Ve hemen üzerinden bir tarafı yırtılmış eskimiş anne yadigarı kazağını çıkarıp kızının üzerine örtüyordu.
Dudaklarından şu dört kelime hiç düşmüyordu kadının *allahım yardım et bize*
ve evladının baş ucunda o gün sabaha kadar göz yaşı dökmüş ve bir an bile gözünü kırpmamışti.
Gün ağrıyor, güneş ilk ışıklarını saçmaya başlarken kadın hemen dışarı fırlayıp ormanın yolunu tuttu, o akşam için yiyecek ve yakacak aramaya gitmişti.
Evet yakacak bol miktarda bulmuştu ama ya yiyecek sadece bir kişiye yetecek kadardi.
Olsun dedi yavrum aç kalmasinda ben yemesemde olur.
Kadın Eve geri döndüğünde birde bakarkı ne görsün… kendi yazmakta olduğum bu kitaptan bir bölümü sizlerle paylaştım ve idda ediyorum gerçekten bu kitabı okurken göz yaşlarınızı tutamayacaksınız anlayışınız için kucak dolusu sevgi ve saygılarımla ahmet ünal{{[ BU KITABI OKUMAK ISTEYEN BENI EKLESIN
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta