Zangoç (Sequel) Şiiri - Can İnce

Korkmaktan korkmak mümkün olsa,
Korkmuş mu olurdum?
Ara-sıra karışık her şey.
Korkuyorum
Kendimden.
-Deniz ortasında kendi küreğini kıran kayık,
Kendi küreklerinden, kendinden olma kayık
Kendimden-

Sanrılı zangoç ölmüş galiba.
Belediyenin gömdüğü zangoç ölüsünün
Karekökünü al;
Belediye yine belediye.
Ben zangoç, kendimden sahipsizim.
Kayarken buzların çözülüvermesi,
Hava bitince kuşların
Nefessizlik değil havasızlıktan düşmesi
-Kendilerine göre haklı biçimde-
Kendimden.

Ustasız yetişmiş bir ustanın karekökünü al;
Yine usta istemez.
Ustaca, kendimden ustasızım.

Karıştırıyorum.
Sonuçsuz;
Kendimle kendimi,
Kendimden konuşturuyorum.

Gecede bir ünlem gizli.
İlk atası ünlemi tanımadan
Çiziliveren çift ünlem.
Karıştırıyorum.

“Sessiz dur” diyorum kendimden seslere,
Dedikçe konuşmuş oluyorum.

Sessizliğin en iyisi sen
Karekökünü al;
Yine sessiz.
Yine sesler var
Varolmak için bekleyen.
Yine de tertemiz.