Zambakca Şiiri - Seyfi Karaca

Onun bunun ne dedigi yahut demedigine takilip kalmak
Insanin kendini bilip bilmeden engellemesine
Ve varip gidecegi dünyaya insana aska sevgiliye
Mahrum kenarlarda kötürüm kalmasina yol yordam agirlar ve oyalar
Takma böyle seyleri kendine desem…
Tüm bunlar belki yazbahardan hoyrat haberci, belki de yaban esintilerden
…tuzak müjde gibidir desem,
Yipratan yorgunluklarda yalpalanip duran ucurtma seyrine güzergahtir desem
Elbisesi paramparca rüzgarlara yoksul yerlerini acip gösteren
Ugramadan gecer gider yasama sevinci denen sey, sen ol kimse yoksa kendine sevgili
Cünkü cok degil bir varmis bir yokmus dünyasidir bilirsin..
Sensin saksisiz baharlara zambak, nufus kagidindan da cok insan
Dallari topraga uzandikca boynu bükülen selvi sögütlerin yaprak dökümüne kadar
Gitmeyince yolcu yolunda, sokak aralarinda, garlar duraginda
Carsida pazarda
Kavusanlarin hikayesi bir yaniyla ayriligin kendisidir, kahveden parktan
Dörtyol kavsaklarinin kaybolmus künyesini ve asma köprülerin
Yillarin üstünden gecip gidemeyen yüküyle heykel misali sabit ve sessizdir
Cocukla cocuk, ihtiyarla genc
Hangi tufan gemisinden, hangi bahar ciceklerinin topragina ladessiz cekilissiz
Herkese en cok yakisan kendisinden baska hic kimse degildir,
Öyle ki, haydi dünya sana her saniye dogum günü olsun
Tabakayi satacak, yüksügü bozduracak, sekeri tuzu tatliyi hepten unutacak
Kahvenin de fiyati otomatik parlayip sönen sicilden
Ikiyüz elliyi ezip bozarak kundaklayip gectigi gibi
Olmadi dükkanlarin önündeki süper marka esintileri kokayip koklayip gececek
Ahalisinden ücra,
Insanlik defterindeki halden hatirdan haciz yoklama

Mart / 23