Uyku yine çalmadı kapımı,
Ben yine hasretine tutsak,
Yürüyorum bucaksız, sana doğru,
Kalbim öylesine ağır aksak…
Bir bahar akşamı kapıma geldin. Önceleri karşılaşmışlığımız da olmuştu, sohbet etmişliğimiz de. Ama hiç bu kadar manîdar bakmamıştı gözlerin, beni alıp götürmemişti. Oyuncak kuyruğunda bekleyen yoksul bir çocuk gibi, mutlu olma sırasının bana gelmesini bekledim onca zaman. Hiçbirinde o, kapımı çalmasa da… Uykunun beni terk ettiği geceler boyunca bekledim seni ben. Aramıyordum artık, yorgun ve zayıf düşmüştüm. Sadece beklemek geliyordu elimden. Bir de sesleniyordum içimden sana:
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta