Zamansız Saat Durağı Şiiri - Haldun Öztürk

Saat sabaha karşı iki olmak üzere;
Ne uykum var ne de kalkıp koşma isteğim.
Sadece düşünesim var, düşleyesim var.
Birini ya da birilerini

Bilmem hatırlar mıyım o günleri
Sabah erkenden kalkıp da
Kahvaltı bile yapmadan evden çıktığım günleri,
Hatırlar mıyım ismini, isimlerini.
Bilmem, belki de!

Saat öğle vaktini gösteriyordu
Çalar mıydı saatimin alarmı?
Uyanabilir miydim acaba bu saatte?
Uyumadan da uyanılmaz ama

Gözlerim yedi gündür dışarılarda
Hiç içine kapanıp uyumayı düşünmediler!
Sadece aradılar, aradılar.
Ama bulamadılar, yorgun düşmeyi beklediler;
Düşemediler, çok dirençliydiler.
Bir an bile pes etmediler, etmeyecekler de

Bana sorarlarsa neden bu hâldeler diye
Kendileri bilir derim ancak
Zaten artık ne kalbime ne de beynime
Söz geçirebiliyorum bu aralar,
Dinletemiyor olduğum kadar da dinlemiyorum.

Gölgemin boyu uzamaya başladı.
Zaman ilerliyor, hava kararmaya başlarken;
Kıyıya yaklaşan bir tekne dikkatimi çekiyor.
Düşünmeden hemen el sallıyorum;
Beni fark etmeleri uzun sürmüyor.
Atlıyor, çek abi diyorum;
Çek kürekleri de uzaklaşalım buralardan.
Anlıyorlar hâlimden, başlıyor mavi yolculuk.

Dalgalar inatlaşıyor, ara sıra da sertleşiyor;
Ama direnemiyorlar karşımızda.
Derken üç gün geçiyor denizde,
Üç gün geçiyor ama üç yıl gibi geliyor.
Ne acılar yaşıyorum bir bilseniz!

Günlerdir dertleştiğim balıkçı şaşırıyor hâlime.
Bu sefer başlıyor o anlatmaya.
Üç gün daha geçiyor bu sefer.
Artık ağlamaya başlıyoruz,
Hüngür hüngür ağlıyoruz,
Saatler süren sele kapılıyoruz okyanusta.

Yolculuk, teknenin su almasıyla sonlanıyor.
Son duraktı burası, anlaşılıyordu.
Deryanın tam ortasında
Ya da bilinmez bir yerinde,
Yaşamlarımız bitiyor orada, öylece!

Koordinatları belli olmayan bir yerde,
Önce hafif hafif rüzgârı hissediyordum.
Sonra hiçbir şeyi! Issızlık hâkimdi
Sessizce bir ömür tamamlanıyordu

Son elvedamı kime demiştim?
Hatırlayamıyordum.
Kayboluyordum damlalar içinde,
Zamansız saat durağında,
Saat kaçı gösteriyordu bilemiyordum.