Zamansız Oldu Gidişin Şiiri - Serpil Koçar

Zamansız oldu benden çekip gidişin…
Ayazda kaldım ansızın, sensiz buralarda.
Buz tuttu yüreğim gidişinle, sevgilim;
Kışı yaşattın bana, yazın ortasında.

Gözyaşlarım hiç kurumuyor,
Gittiğin o günden beri yastalar.
Karalar bağladı tüm benliğimi,
Çekip gittiğin o kara günden beri.

Yas ilan edilmiş bir ülke gibiyim,
Sessiz ve ıssız kaldı sanki buralar.
Sensiz çekilir mi bu gurbet eller?
Karardı dünyam zamansız gidişinle.

Kalbimin çiçekleri soldu sevginsiz,
Güneşimi batırdın, buz tuttu yüreğim.
Kar yağdı güvendiğim o dağlara, sevgilim,
Çok zamansız oldu benden çekip gidişin.

Sessizliğe büründüm bu şehirde,
Yar diye diye yas tutar bu kadın (adam).
Unutmak istercesine çıkmaz yataklardan,
Hiç düşünmemişti ansızın çekip gideceğini.

Sahipsiz kaldım sensiz buralarda,
Avutmaya çalışırım zavallı gönlümü.
Kolay olmayacak, biliyorum, kabullenmek,
Susturacağım artık yüreğimin sesini ve gözyaşlarını.

Her köşe sensiz, her sokak sessiz,
Adını fısıldayan rüzgarı hâlâ dinliyorum.
Bir hayalin peşinden sürükleniyor yüreğim,
Seninle dolu her an, gözlerimde hâlâ.

Ve geceyi kucaklarken yalnızlığımda,
Yıldızlara soruyorum: “Neredesin, sevgilim?”
Her bir anı hançer gibi saplanıyor içime,
Ama hâlâ sevgiyle bağlıyım sana, zamansız gidişine rağmen.

Artık anlıyorum, her vedada bir ders vardır,
Her kayıp bir izi bırakır ruhumda.
Acı, yalnızlık ve özlem bir gün diner belki,
Ve buz tutan yüreğim, güneşin dokunuşuyla çözülür.

Çünkü zaman, kışın ardından mutlaka bahar getirir,
Ve ben burada, sensizliğe rağmen,
Kendi içimde yeni umutlar yeşertmeye hazırım.
Sevda, zamansız da olsa, hep bir ışık bırakır geriye.