Zamansız bir parantezin içinde

Kelimelerin başını eğiyor;

sanki içlerinde gizlenen bir yasın ağırlığı var.
Kırılganlığın, mahcubiyetin—
usul bir keder gibi sızıyor cümlelerine.
Gökyüzüne hiç yüz sürmemişsin;

güneşi tanımıyorsun belli.

Harflerin hep sonbaharın küllerinden,

en çok da kışın donmuş nefesinden devşirilmiş.
Dokunamıyorum sana.

Dokunduğum an
 kırılacak, darmadağın olacaksın diye
 ellerimde korkuyorum…
Bu yüzden seni uzaktan izliyorum—

o “uzak” dediğimiz şey bile aslında

sadece bir virgül solumuzda duran

zamansız bir yanılsama.
Ve biliyorum:

Karşılaşmamız ihtimalin değil,

bilincin derin bir süreksizliğinin sonucu.

Bu an, kendi içimize dönmüş bir parantez gibi.

Hoş geldin.
Söyleyeceklerimiz artık kimseyi avutmayacak;
çünkü hakikatin tesellisi yok.

Düşen her söz,

biraz daha sonbahar,

biraz daha kış.