Zamansal Çakılma Şiiri - Özlem Çay

inesim var deyip
sola çektiğim dünya da,
dönüp dolaşıp kendime çıkıyor
biçtiğim tüm yollar.
iki arpa boyunda suya kapılıp
istimlâk ediliyor tüm sokaklar..
aklım yutulur,
dilim tutulur
yüreğim burkulur mütemadiyen..
ayaklarım kurtulur belki..
ama bütünlemeye kaldığım alemde
akış, devinik bir sancıyla devrilip dururken
bulunmayışta ki hızlı sonlanışlarda
yürek sınavına müteakip,
arzın sıfır noktasına çakılıyorum..

' inecek var dünya, hey! '
dünya diyorum, zaman araya kara çalıyor..
zaman.. acı eşiği,
zaman.. yaş beşiği..
aman vermezdi zaman,
hunharca çalan tellerinde
kıyama dikmiş insanları.
koyu oyuklara sinmiş sesi
şarapnel ağlara takmış çığlıkları..
içten işgal edilmiş an.
ve kat'i/l/ zaman,
eksile eksile çalarken benden,
ben kendimde
azala azala çoğalıyorum...⚘
.....özlem/

ekim/yirmi