Zamanlar Ve Yitip Giden İnsanlar

Bir gün sabahın ilk ışıklarıyla uyanıp aynanın karşısında dururken, ak düşmüş saçlarımıza ve solmuş yüzümüze sanki her zaman öyleymiş gibi bakacağız..!
Zaman en acımasız yüzünü gösterecek bize ve akıp giden yılların farkında bile olmadan alışmış olacağız bu olanlara..
Saatler durmuş vakit aynı vakit, en güzel elbiselerimiz henüz küçülmemiş, ağaçlar dahi hiç yaprak dökmemiş, ve biz hala o küçük afacanlarız lakin ne mecalimiz var uzun uzun koşmaya nede yeni adımlar atmaya takatimiz..
Unutacağız geçmişi,
hatta bugünü ve yarını vakit kaybetmeden zihnimizden atacağız..!
Gönlümüze ağır gelen ne varsa hepsini maziye gömeceğiz..
Keşke denen zavallı dayanacak kapımıza..!
Ve..
Keşke sevdiklerimizle geçseymiş tüm vaktimiz diyeceğiz..
Keşke falanın filanın kalbini kırmasaydık..!
Daha çok gezip tozsaydık, iki satır fazla okusaydık..
Daha çok sevseydik keşke..!
Sevmenin ayıplandığı şu çağda, tüm ömrümüzü sevda üzerinde demleseydik..
Keşke o günlere geri dönebilseydik de bugünlere hiç gelmeseydik..
Biz keşkeler girdabında böyle sayıklayıp dururken azalan ömrümüzden bir gün daha kayıp gidecek..!
Çırpınıp dursak da nafile son pişmanlık fayda etmeyecek..
Geceyi kucaklayıp sabaha yenik düşeceğiz..!
Dikenine katlanamadığımız gülleri sevmeye devam edeceğiz..
Mum ile arayacağız kıymetini bilemediğimiz bazı günleri..
Ve zaman akmaya devam edecek sinsi sinsi..!
Ne yaparsak durduramayacağız..
Bazı okurlarımın peki ne yapalım dediğini duyar gibiyim..!
Bu saatten sonra en doğru olanı yapıp insan olmaktan çok, insanlığa layık olmak için yaşayalım..!
Sevip sevilelim, gülelim ve ağlamayı öğrenelim..
Gül’ü dikeniyle sevelim,
korkarken incitmeyelim ve sulamayı asla ertelemeyelim..!