Zamanın Uykusu Şiiri - Seyrani Göl

Bir sessizlik serpildi bedenimin üstüne,
sanki dünya nefes almayı unutmuş.
Gözlerim açık bir düşteyim,
hiçliğin içinde salınan bir yaprak kadar yalnızım.

Zaman, başını koymuş omzuma,
soluğu soğuk, nabzı yavaş.
Beni unuturken o beni dinliyor,
ben de onun unutuşuna karışıyorum.

Bir yerde bir saat çalıyor hâlâ,
tik takları mezar taşına vuran yağmur gibi.
Kim bilir, belki de uyanmak
sadece başka bir uykuya düşmektir.

Rüyalar bile yorulmuş artık,
anılar, bir toz bulutu gibi havada asılı.
Ne dün var, ne yarın,
sadece uzayan bir ara,
bir uyku kadar derin suskunluk.

Belki de sonsuzluk budur:
uyanmayı reddeden bir kalp,
ve içinde hâlâ atan
unutuşa direnmiş bir an.
S.GÖL