Zamanın tozlu rafları

Zamanın Tozlu Raflarında

Zamanın tozlu raflarında saklısın…
Solmuş bir gül gibi,
kokusu bile hatıra olmuş bir aşkın içinde.
Ellerim uzanıyor sana,
ama dokunmaya cesaretim yok;
çünkü her temas,
kendi kalbime batırdığım bir hançer gibi.

Seninle donmuş bir zaman var orada,
akreplerin ilerlemeyi reddettiği,
gözlerimin seni son kez gördüğü an…
O günden sonra
güneş bile başka doğuyor artık,
ama hiçbir sabah
senin adını silmiyor karanlığımdan.

Ben seni unutmayı denemedim,
sadece rafların arasına gizledim.
Ama her gece,
o rafların önünde sessizce çöker dizlerim.
Tozları üflemeye kıyamam,
çünkü tozlar bile seninle yaşlanıyor.

Sen hâlâ ordasın…
Ve ben hâlâ seni saklayan
ve seni kaybetmekten korkan aynı kalbimle
o rafların önünde bekliyorum...