Zamanın Tadı Şiiri - Poyraz Özbey

Zamanı ilk kez
bir çayın buharında gördüm.
Yükseliyordu—
yavaş, sıcak, geçici.

Sonra annemin ellerinde fark ettim,
çizgilerdi;
ama aslında sessizlikti biriken.

Bir gün, bir çocuk saati kırdı—
içinden ne akrep çıktı,
ne yelkovan.
Sadece sessiz bir nefes:
"Geçti."

Zaman bazen bir bekleyiştir,
bazen bir kaçış.
Ama en çok,
gözlerimizi kırptığımız o aralıktadır—
gülüş ile gözyaşı arasındaki çizgi.

Ve biz hep sorarız:
“Ne zaman döner?”
“Ne zaman geçer?”
“Ne zaman biter?”

Zaman gülümser,
hiçbir şey söylemez.
Çünkü o,
sadece biz bakarken yaşlanır.