Zamanın Son Ateşbazı Şiiri - Adnan Durmaz

Zamanın Son Ateşbazı

O yorgun üveyiktir sesim uzak çalılıklarda
Vahşi bir yalnızlıkta ilkel bir suskunlukta
Akşamları kekreleşmiş buruk esrime
Bir bozlağın yamacında büyüyen kekiktir sesim
Bütün ağlamaların en gül yeridir
Nasıl olsa duyamazsın

Devasa bir ıssızdır ömür
Kerpiç yalnızlıklarda atım tökezir
Bir yıldız ürpertisidir hüznüm
Bulut kamaşmasıdır
Her adımda yalnızlığın toz burgaçları
Bakışımda kan dökülmüş şafaklar
Uzaklığım sabırlardan dağ olmuş da dağlanmış
Yaralıyım ben ey
Nasıl olsa saramazsın

Kaç ömür seni bekledim sabrın yamaçlarında
İşledim ne günah varsa
İçimde taşıdım cellatlarımı
Her günü çarmıhta ömrüm
Ben seni binyıllardır bekledim
Bütün ıssızları vatan kılarak hüzne
Sana dizeler yolladım kalbimin varaklarında
Zamanlar ötesinden
bilemezsin

Beni sende terk etmişsin
Sonu gelmez gökyüzünde yurtsuz bir turna gibi
Acıdır kanırtır aşkı
Aşk ki
Ankalar ateşidir parmaklarımda
Ben ki zamanın son ateşbazı
Yollarında yol yitirdim ey sevda
Sen ömür ömür uzak
Varsın bütün yağmurlar dövsün yamaçlarımı
varsın darmadağın olsun dardağan bahçeleri
Nasıl olsa gelemezsin
14/10/2005
adnan durmaz