Zamanın Sessizliği Şiiri - Fatih Şat

Zamanın Sessizliği
Daha 17 yaşımdaydım,
Dün öğrendim…
Kırk yedi olmuşum.
Bir bakışta geçti gözümden,
O çocuk gülüşüm.
Nereye gitti o otuz yıl?
Hangi ara döküldü saçlarımın arasına aklar?
Kim çaldı zamanın ayak sesini,
Ben duymadan, ben sormadan?
Bir defterdi hayat, kenarları yıpranmış,
Sayfa sayfa yazdım da fark etmemişim…
Kimi zaman rüzgârla çevrilmiş,
Kimi zaman gözyaşıyla silinmiş.
Bir kahkaha kalmış belleğimde,
Bir yokuş, bir durak, bir eski sokak…
Hepsi bir anmış meğer,
Şimdi susmuş, şimdi uzak.
Ama hâlâ bir parçam 17,
Bir şarkının nakaratında saklı,
Bir sonbahar sabahında gizli......