Zamanın Ortası Şiiri - Simge Yıldırım

Zamanın öncesinde bir varoluş
Tanışmanın ötesinde kesişim
Yollar uzadıkça makas atılan yüreğim
Bilmem çatallaşan sesimde hangi devrin küfrü var
Ki küfretmeyi de bilmez dilim
Hüsnümü hüsran bozar
Kalp derim, kalmak derim, kaldırım derim
Belki bir mısra edinirim bu devrandan
Rüyalar beni boğamaz artık
Görülen her şey bu zamandan
Ey şair duydun mu sesimi ?
Pencereyi açıyorum her şafak vakti
Perdeleri kapatmıyorum hiç
Bu yer küreden bir tapu alıyorum
Benim de payım var!
Bulanan zihnimi ellerimle yokluyorum
Toplumculukla toptancılığı karıştırıp
Bu dünyayı satsam diyorum
Bir deveyi vurmuşlar, bir kaç bin deveyi
Ey şair devenin aşkımdan haberi var mı ?
İlerledikçe gerileyen, çoğaldıkça azalan
Bir denklem kursun kardeşim.
Savaşmaların haddini göremiyorum
Bir şehir uyuyor, bir dünya uyuyor, herkes uyuyor
Boy boy karakutular her evde
Çocukların gözleri neden kapatılmıyor
Coğrafya kaderdir diyor genç
Kader diyorum sevdadır
Sevmenin türlüsünü bilmiyorum
Bir kıta yanıyor bir türkü yakılmıyor
Leyla ile Eylül'ün tuttuğu ip inceldikçe
Kıyas koyamıyorum artık yaşamaya
Kanal diyor biri, siyaset diyor diğeri
Show haber ne kadar da nitelikli...
Ey şair zamandan sonra ne gelir?