Zamanın Kumları
Avuçlarımda biriken sessizlik,
her tanesi bir anıya dokunur.
Rüzgâr esip geçer,
ama ben kalırım — köklerimle zamana tutunurum.
Bir gülümseme kadar kısa,
bir ömür kadar derin…
Ne geçmiş tam gider,
ne gelecek tam gelir.
Zamanın kumları akar içimden,
ve ben, her zerresinde biraz daha “ben” olurum.
Kayıt Tarihi : 9.11.2025 09:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!