Zamanın Kumları
Avuçlarımda biriken sessizlik,
her tanesi bir anıya dokunur.
Rüzgâr esip geçer,
ama ben kalırım — köklerimle zamana tutunurum.
Bir gülümseme kadar kısa,
bir ömür kadar derin…
Ne geçmiş tam gider,
ne gelecek tam gelir.
Zamanın kumları akar içimden,
ve ben, her zerresinde biraz daha “ben” olurum.
Kayıt Tarihi : 9.11.2025 09:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
akarken zaman ince taneleriyle,
yörüngemizdeydi dünya da sanki…,
gel gör ki neyleyim,
o demle eş zamanlı,
şu yağmalanmış dünyanın sahipsiz caddelerinde,
önce adanmış, sonra ihaleci ve
en sonunda da her şeye müsa/it olan
haramzade kahpelerce,
henüz tomurcuklanmış
turuncu ve kızıl güllerin dalları
ve hayatın baharındaki gençliğin yarınlara umutları
kırılıyordu,
TÜM YORUMLAR (1)