Zamanın külleri ve ışık...

​Ben, gecenin en sağır saatinde,
Kendi gölgesine takılıp düşen o yorgun adamım.

Sırtımda görünmez bir heybe,
içinde asırların tozu,
içinde söylenmemiş sözlerin paslı kilitleri...

Ne geçmiş tam olarak geçti,
ne de gelecek henüz geldi kapıma.
Araftayım.
Tam da "şimdi" denilen o bıçak sırtı uçurumda.

​Bazen soruyorum rüzgâra;
hangi dağın öfkesini taşıyorsun kanatlarında?
Hangi denizin tuzunu sürüyorsun yaralarımıza?
Biz ki topraktan yoğrulduk,
ama gözümüzü hep gökyüzüne diktik.

Çamurun içindeki o cevheri,
o sönmeyen ateşi aradık durduk.
​Dünya dediğin, dostum,
iki kapılı bir han değil sadece,
devasa bir yanılsama, bir gölge oyunu...

Bir yanda gürül gürül akan nehirler,
diğer yanda kuraklıktan çatlamış dudaklar.
Bir yanda kahkahalarla çınlayan saraylar,
diğer yanda sessizce ekmeğini bölen nasırlı eller.

Hepsini görüyorum,
hepsini duyuyorum,
ve hepsini o görünmez heybeme atıyorum.
​Bazen bir kuş havalanıyor içimden,
kanatları beyaz, gagası ateşten.

Diyor ki bana:
"Korkma karanlıktan, karanlık ışığın rahmidir."
Düşmek yenilmek değildir,
kalkıp yola devam etmektir asıl mesele.
Biliyorum,
yol uzun, yol meşakkatli...

Ama yürümeyen, iz bırakamaz bu tozlu yollarda.
​Herkes bir şeyler biriktiriyor bu pazarda;
kimi altın, kimi gümüş, kimi itibar...

Ben ise anları biriktiriyorum,
bir çocuğun gülüşündeki masumiyeti,
bir yaşlının gözündeki o derin veda bakışını,
ve sabahın ilk ışığında,
karanlığı yırtan o muazzam inancı.

​Ey zaman!
Öğütüyorsun değirmeninde taşları bile,
ama ruha dokunamıyorsun.
O, senden yaşlı, o senden daha ezelî.
Biz bu bedene misafir geldik,
bir çay içimi kadar kısa,
bir rüya kadar şeffaf.
​Giderken ne götüreceğiz sanki?
Ne tapular, ne şöhret, ne de o süslü kılıflar...

Sadece,
Gönül telinden dökülen bir "ah",
ve arkamızda bıraktığımız,
İncitilmemiş karıncaların duası kalacak.
Gerisi...

Gerisi sadece rüzgâr,
gerisi sadece toz,
Gerisi sadece hiçlik...

Hasan Belek
21 11 2025- Akçay