Zamanın Kıyısında Devrim Bir Virgül

Sözcüklerin sustuğu bir duraktın,
adresin rüzgârdı,
kimliğin geç kalmış bir bakış.

Yollar karla örtülürdü senin geçtiğin yerlerde,
maviye bürünürdü sessizliğin –
bir inat gibi, usulca.

Uzak limanlardan dönerdi gözlerin,
kıyıya vurmuş anılar gibi ağır.
Sular çekilir,
rüzgâr elini eteğini çeker,
senin gülüşün kalırdı geriye –
zamanın teninde bir ısırık izi.

Kasım yüzünde gezinirdi,
üstünde asılı kalırdı dolunayın kırıntısı.
“Kimseye anlatmam” derdin,
ama her sözcüğün bir masalı kanatırdı.

Bir çayın buharında erirdi suskunluk,
göç yollarında yorulurdu heceler.
Aşka ayıracak vaktimiz olmazdı,
ama geceyi renkten renge boyardık dokunuşlarla.

İkimizin de dilinde yarım kalırdı cümleler,
ve adını koyamadığımız ne varsa
bir sandığın dibine saklanırdı içimizde.

Tenhalaşırdı gökyüzü,
ateşin rengini arardı bulutlar.
Gözlerinden sarkardı sarhoş Eylül
ve sen—
her gidişinde biraz daha eksilirdin içimde.

Masal biterdi bir gün,
ama o son cümleye kimse cesaret edemezdi.
Hayatın kıyısında unutulmuş bir virgül gibiydik –
devrik, kırık, ama hâlâ şiir.