Zamanın Kıyısında Şiiri - Toykan Nar

Yağmur değil bu,
gökyüzünün diliyle yazılmış bir ilahî ferman;
her damla, kutsal bir harf,
dudaklarıma düşen sevinçle yazılmış mukaddes kelam.

İlk kez seni işittim,
rüzgârın intizarla esip geçişinde,
fırtına olma ihtiyalinden uzak,
ancak yüreğimi yerle bir eden bir mahşerdi varlığın.

Suskun bir ağaç gibi köklerim,
suya erişmedi, zira her nehir kirlenmişti seninle;
ben, kirliliğin kaynağına erişip durulmak istedim yalnızca,
kâinatın telaşından sıyrılmış,
mahzun ve mütemadiyen özlem dolu.

Kış değil, soğukluk sensin bana;
ceket değil, dokunmayı unuttuğun ellerin;
bensiz geçen vakitlerin zulmüyle donanır bedenim,
her öpüşün, unutulmuş bir şarkı misali yitip gider.

Gökkuşağı değil,
sesinle aydınlandı karanlık sokaklar içimde,
adını gökyüzünde değil,
kalbimin gizli derinliklerinde ezberledim.

Gözlerin hançer gibi derin ve acımasız,
gecelerin kanlı örtüsü kadar soğuk,
ancak içinde gizli bir sır saklayan,
ay ışığı misali mesafeli ve benzersiz.

Zamanın kıyısında beklerim;
sensiz geçen anların sessiz intiharı,
adını koyamadığım bir sükût içinde,
mahzun bir mabed gibi çöker üzerime.

Yalnızlık, taşan bir nehir misali,
bedenimi sarmalar usul usul;
sensizliğin ağır zincirleriyle bağlıyken,
her nefeste biraz daha ağırlaşır kalbim.