Zamanın Kalbine Gizlenmiş Bir Kucak ann ...

Senin yokluğunla büyüyen bir zaman var içimde.
Her şeyin yerli yerindeymiş gibi göründüğü, ama hiçbir şeyin yerinde olmadığı bir çağdayım artık.
Gözlerin yok…
Ama bakışların hâlâ duruyor üzerimde, bir duvar saati gibi, hep aynı zamanı gösteriyor:
Benim çocukluğum.
Senin varlığın.
Ve dünyaya ilk güvendiğim kucak.

Beni hep “küçük kuzum” diye severdin ya,
işte o sesin yankısı dolanıyor şimdi odamda.
Kapıyı biri çalacak sanıyorum bazen,
elinde poşetler, kucağında sevgiyle gelirsin diye.
Ama kapı sessiz.
Sokak sessiz.
Benim içim, en çok orası sessiz artık.

Ne zaman düşsem,
ilk senin dizlerine düşerdi içimdeki çocuk.
Ağlamayı da, susmayı da
en çok senin yanında öğrendim.
Çünkü sen ağladığında bile bana gülümsemeyi eksik etmezdin.
Şimdi düşünüyorum da;
insan sevgiyi ne zaman anlar tam olarak?
Onu kaybettiğinde mi,
yoksa artık dokunamadığında mı?

Seninle geçen her an,
sadece zaman değil,
bir tür dua gibiydi.
Küçük ekmek kırıntıları gibi serptin kalbime sevgiyi,
ve ben hâlâ onların izini takip ediyorum
bu karmaşık, soğuk, yorucu hayatta.

Birlikte baktığımız duvar saati hâlâ tik tak ediyor,
ama senin sesin olmadan zamanın sesi bomboş geliyor kulağıma.
Birlikte içtiğimiz çayın demiyle
hala hayalini demliyorum içimde.
Bazen, içimde sana bir yer açıyorum
ve oraya kimseyi koymuyorum.
Çünkü sen, yerini kimsenin dolduramayacağı kadar gerçek,
ve artık dokunulamayacak kadar uzak oldun.

Hayat, bazı insanların gidişiyle eksilmiyor sadece;
yönünü de kaybediyor.
Sen gittiğinden beri,
her şey biraz daha yokuş,
biraz daha eksik,
ve çok daha sessiz.

Hâlâ seninle konuşuyorum bazen.
Gözlerimi kapatınca geliyor sesin,
tabağa koyduğun bir dilim peynirin yanındaki sabır gibi
açlıkla değil, özlemle besliyor beni.
Kokunla dolu yastığın
zamanla seni değil, yokluğunu hatırlatıyor artık.
Ve ben yoklukla varlık arasındaki o ince sızıda yaşıyorum seni.

Senin dualarınla korunmuş bir çocuk kaldım içimde.
O çocuğa bazen ben bile yetişemiyorum artık.
Ama senin "küçük kuzum" deyişin,
bazen karanlık bir akşamda,
bazen yorgun bir sabahın içine sızıyor
ve ben yeniden doğuyorum,
birkaç saniyeliğine bile olsa...

Şimdi tek yapabildiğim,
ellerimi dua gibi bir araya getirip,
bir sevgiye tutunmak.
Adını söylemeden ağlamak.
Fotoğraflarına bakmadan özlemek.
Ve hep, seni hissederek yaşamak.

Çünkü bazı insanlar gitmiyor aslında.
Yalnızca görünmüyorlar.
Sen de öylesin.
Gözlerimle değil,
yüreğimle görebildiğim en gerçek şeysin.

Ben seni çok seviyorum anneanne.
Ve ne zaman içim acısa,
sadece bir kez daha sarılabilmek için
bütün ömrümü veririm sanıyorum.