Zamanın Heykeli Şiiri - Metin Akar

Boğazın kenarında
Bir soğuk bankta
Dalmışım denizin uzayan yalnızlığına
Zaman giyinmiş bir heykel
Ne yaman zaman ki,
Heykeller de yaşlanmış.

Dursa hep zaman
Bir heykel gibi karşımda,
Neşeler,sevinçler,hayatlar dursa
En fazla bir tekne gibi sallansa.

İstanbulda koca bir şehrin ortasında,
Zamanın ateşinde eriyen acılar
Canlanır gözümde.
Duvarda kat kat biriken boyalar gibi
Kapanan hayatlar
Açılır bir bir.
İstanbul ne kadar eskimiş,
İnsanlar, sesler,şarkılar
Durdurak bilmeden
Nasıl da değişmiş.

Bu şehrin ortasında
Yıpranmış kaldırımların gölgesinde
Bir karınca gibi saklanayım
Tüm tehlikelerden yeter bana
Bir parça mutluluk gelse denizden
Kuşlardan yeter bana.

Artık umrumda değil kırılan zaman heykeli
Zaman heykel tutmaz bilirim
Bir parça mutluluk gelse eskimiş denizden
Dalgaların kıyıları okşadığı gibi ruhumu okşasa
Yeter bana.