Zamanın Gözyaşları Şiiri - Furkan Tut

Karanlık, gökyüzü olmaya çalışırken
Zamanın gözyaşları tek gözlü penceremden akıyor.
Odam sessizliğin esirliğine alışırken
O an kendimle sözlü münakaşam kafamı içeriden yakıyor.

Oğlundan utanan büyükbabamın kasketi,
Şimdi babamın başında
Ve onda da eğreti.
Serbest bırakmaya çalıştım,
Sabrımı sınayan nefreti.
Ama onu şu güçsüz halimin,
Esir düşürmüş kasveti.

Zaman aktıkça,
Kaygılarımın gemisi ağırlaşıyor.
Rüzgarın sesinden ümitlerim sağırlaşıyor.
Ufka baktıkça, içi daralıyor mürettebatın.
Karanlık okyanusta
Anlamı yitiyor ilahiyâtın.

Gıcırdıyor, kafamdaki sayfaları çevirirken dişlerim.
Uykusuz bir iş gününden sonra kendimi okuyorum.
Cızırdıyor, mazinin şarkıları değişirken yitmişlerim.
Özlediklerime bahar gelmiş, ben içki kokuyorum...