Zamanın Gölgesi Şiiri - Erkan Çil

Vurgun yemiş gecenin koynunda biçareyim,
Beynimin kıvrımlarında tasavvur edemediğim düşünceler,
Yalnızlığı yaşıyorum kalabalık hurralara inat
Uzadıkça uzayan gecenin acısıyla şafağı bekliyorum
Güneş kurtulamıyordu esaretten yırtamıyordu geceyi
Bir olsaydı sabah ah! bir olsaydı
Anlatacakım sana yaşadıklarımı
Ve güneş tunc yüzünü gösterirken buzul kaplı geceye
Kurtulmuştum demir parmaklı köhne çağdan...
Kafamda şafağın şapkası, özgürdüm artık
Özgürlüğün sarhoşluğunda yazacağım sana yaşadıklarımı
Yaşadığım şehrin sokakları küfür,
Pınarlarını küstahların parmakları emiyor
Denizi yosun, suları klor
Binaları çatlak insanlara mezar oluyor
Havası, Vuslat Irmağının suyunu çalan hırsız
Böyle bir şehirde;
Dünüm göz yaşalarımda koskoca dağ
Yarınım okyanuslarda bir damla göz yaşı,
Gecenin parıltısı yıldızlar zehir kusar sinesinden
Serseri mayınlar dererim dolunay bahçesinden
Keşmekeş duygular içerisindeyim varamıyorum hedefe
Özüm yosun tutmuş saplanmış denizin dibine,
Özlemim umutlarım yarınlara değil
Cemre düşürdüğün günlere güzelim
Kimbilir belkide beklenen gün yakın
Musalla taşı yastık ve uzunca bir yolculuk
Döneceğiz aslımıza
Kurulacak mahkemer, gecit vermeyen köprüler
Hani canın cananı tanımadığı an varya
Hani gök çökermişya yerin üstüne
Hani sular esir alırmışya toprağı
Ümmül kitap üstüne yemin ederim ki
Bugün de bile seni arayacağım, ya sen!
Kurtulabilecekmisin hoyrat duygularından, tanıyacakmısın beni
İstersen ateş ol cehennem çukurunda
Uzatacağım sana ellerimi, dilersen geri çevir
İstersen yak sensizliğe alışamayan bu gözleri
Kıyametin eşiğine yığılıp kalsa da gönlüm
Vuslata sürgünüm ateşlerde yürürüm GÜLÜM...