Zamanın Akrebi Kovandı Şiiri - Halil Kıv ...

Zamanın akrebi kovandı kavak yelinini
elinde bas/tonuyla
konuştu.

Acılarım iki kıkırdağın arasında kalmış erime değildi
gönlümün sustropikalinde
hüvel bakisinde
nüvel evvelinde

Kuzey kutbunda
pusulanın gözleri sönük
aklının mavi ucuyla göğe bakıyorsun adamım -dedi

Ve;
aldı yılların yükünü omuzumdan
beni;
bu hamallık değil
sen olan aşkım
ellerimden taşan hoşgörüm ellere
yaşatacak seni ipimle çatacağım darağacını feleğe

Acımı;
acından söküyorum ya/saklamadan
böyle pel perişan istihkaklarda
bunu haketmesemde
seni üzgün görmeye dayanamam dedi -kadın

Ve;
topalladı hayat femur başıyla
ve

a
ş
k
.
.
Soyundu soyutundan
sonsuzdu insan soyu
se(n) kadar..