Zamana Emanet.. Şiiri - Erdem Mehmet Kurt

Yalansızlıksa her güzel şeyin özü..
Yalansız başlasın, bu satırların şaşkın yazarının titreyen sözü..
Daha önce hep bilirken ne yazacağını,
Beyaz sayfalara.. daralmış bir kalple.. siyah mürekkeple..
İlk defa tereddüt kuşattı çevresini..
Neyin tereddüdü olduğunu,
Nasıl bir tereddüt olduğunu,
Neden bir tereddüt olduğunu anlayamadan..
Beklediği, hep beklediği anda gerçekleşecek zanneden bekleyenin,
Beklemediği bir anda, neyle karşılaştığını anlayamayacak kadar şaşkınlık kuşattı çevresini..
Her zaman olmayan ne oldu bilemedi..
Her zaman aradığı neydi bilemedi..
Şimdi ne buldu bilemedi..
Adeti değilken bilmediklerini kelimelere dönüştürmek..
Bilemediğinin isteğiyle, yıktı tüm duvarlarını koşullanmışlığın..
Ancak bir cahilin cesurluğuyla, kalemine, bilmediğini yaz dedi..
Sonunun nereye varacağını bilemeden..
Tıpkı nasıl başladığını bilemediği gibi..
Tıpkı neyin başladığını bilemediği gibi..

Yalansızlıktı her güzel şeyin özü..
Bu satırlara karışmayacaktı asla bir yalancının sözü..
Ruhunun derinliklerinde, hep bir tutam keder yetiştirmiş bu satırların sahibi..
Belki de ilk defa keder kokmayan bir yazıya oynatıyordu kalemini..
Bir an.. Hayat, hep muhaldir aslında dedi…
Soru işaretiyle başlamıştır her şey zihinde?
Neyin soru işareti olduğu sorusunun da bir soru işareti vardır mutlaka diğerlerinin peşinde..
Rehin yüreklere yakılmış bir ağıdı dinlerken kulakları Naşide’den..
Rehin almaya mı, rehin olmaya mı razı bilemeyen kalbin atışlarını duydu, bir gece vakti..
Sonra her hüzünlü ayrılığın suçunun üzerine atıldığı zamanı hatırladı..
Sonra “zamana bırakalım” diyen yalancı dudakların, artık seni sevmiyorum diyebilme ERDEM’ini gösteremeyişlerini..
Ve sonra masumiyetini o zamanın..
Sarahat verişini hatırladı, her gizli kanat çırpışa..
Zamana teslim etti kendini..
Ne olduğunu, nasıl olduğunu anlamayı küçük bir kayık yapıp, zaman denen o büyük denize bıraktı..
Girdaplar da, dalgalar da, o küçük kayık da şimdi ZAMANA EMANET..

(Ankara - 26.04.2006 - 03.10)