Zamana Bir Bakış Şiiri - Tuba Gürdere

Günün ilk ışıklarında günyüzüne baktığında,henüz aydınlanmamıştır zaman.
Aynı anda duruyordur ışık ve mekan.
Tüm gün yaşamıştır insan ve günyüzünden öte iç yüzüne dönük.
Ne kadar sessizse yaşam, o kadar bir hareketlilik içinde.
Ve belirsizce bir an benliğinde,kalpten duyabilmenin etkisinde
ses olabilinceye dek susar düşüncelerinde.

Düşünce şekillendirir bir an yaşama bakışları.
Bakışlarımız içe dönük ve içten içe algılarken duyuşlarımızı,
kendimizi gözetmeksizin gözlüyorduk kalben görünüşlerde.
Ve oluyorduk derin bir a'na görüntü.

Masumiyetin sesinde yankılanıyordu en gerçek zaman.
Sanki zaman katıyordu gerçeklik ve düşüncen canlanıyordu bir an.
Ne kadar derin ve zor olursa imkansızlık,
zorunlu olan oysa gerçekliğin ve imkanın derinliğiydi ansızın ulaşılan.

Sonra dönüyorsun bakışının seni yaşama varettiği zamana.
Belki bir gün, belki bir asır yada bir ansın.
Belki zamanın bittiği ancak, anlıyorsun ki zamanının bitmediği çağdasın.