Zaman Yolcusu Şiiri - Nihat Gülle

Karlı bir kış günüydü zangır zangır titriyordu yüreğim
Ve sen yoktun yine yanımda, elimde çiğ böreğim
Çinlerimi çekerek yürüyordum köhne kaldırımda
Bir sancı kalıyordu soğuktan üşüyen baldırımda
Gözlerim yosun yeşili gözlerinin hayalinde ısınıyordu
Sisli bulvarda avare geziniyordum, son tranvay geçerken
Bir kahveye giriyordum,ihtiyar kahveci sobayı tutuştururken
Gözlerim nemli nemliydi çayımı sessizce yudumlarken
Nerelisin,kimsin buralardan değilsin belli ki diye sordu ihtiyar,
O an içimde bir fırtına koptu,heyhat ben bu alemden değildim
Ah be kahveci sana nasıl anlatırım, aslında ben de ben değildim
Bende bir ben vardı, bana benden daha yakın daha derin
Çayımı içip çıktım kahveden pardesüme sarındım iyice hava serin
Derken Mısır çarşısını gezerken genç bir satıcı sordu yabancımısın
Çok mu merak ettin dedim evet merak ettim dedi esneye esneye
Dedim bu alemden değilim,zaman gezginiyim çaktırma hiç kimseye
Tüm şekerlemelerden,lokumlardan tattırdı bana,inanmıştı garibim
Anımsadıkça gülümserim,yalan değil a bu diyarda bir garibim
Sevgiyle gönüller yapmaya dünyada cenneti bulmaya gelmişim
Bir ve tek olan Rabbimi bir gönülde ziyaret için yaratılmışım
Ervah ı ezeldeki beli sözüne,ahde vefa için bu alemde bir misafirim
Yolcuyum hancı değil,beşikten mezara doğru,ahirettir menzilim

Nihat Gülle
Şair ve yazar