Zaman ve Aşk Şiiri - Mehmet Kaya 2

ZAMAN VE AŞK

Şimşekler çakarken
Tüm ihtişamınla görünürdü yüzün
İnciler dizmiştin boynuna
Işığıyla aydınlatırdı dünyamı
Sen aydınlığın diğer adıydın
Bir fidan gibi serpildin içime
Ben aşkından deli bir çocuk
Tüm günahlarımla hıçkırırdım göğsünde
Ellerin bir tılsımdı
Saçlarımda dolaşan
İçimi alev alev yakan gözlerin vardı
Sen tatlı bir şiirdin dilimde dolaşan
Ne kelimeydin
Nede bir hayal
Sen gerçektin
Gerçekliğin kadar bilinmeyen
Bense görülüp unutulan bir rüya
Şimdi gözyaşlarınla suluyorum
İçimdeki fidanı
Çıkmıyorsun aklımdan
Korkuyorum
Sensizlikten
Ansızın bir kâbusun ortasında can vermekten
Korkuyorum
Sen benimdin
Bilinmeyenlerinle benim
Seni mahşere kadar beklerdim
Altı yıl sonra karşımdaydın
Saçların dağılmış
O ihtişamlı ateşin küllenmişti
Daha bir ağırlaşmıştın
Hayat mı seni yormuştu
Yoksa insanlar mı?
Kanayan bir yaran varmış gibi hüzünlenir
Omuzlarımda hıçkırırdın
Ama gözlerin hala ışıl ışıldı
Her daim gölerin bir şeyler anlatmaya çalışırdı
Ben susardım
Sen hüzünlüydün
Bense mutlu
Seni bulmuştum
Seni sarmıştım
Sesin içimdeydi
Ellerin yüreğimde
Ne kadar olsalar da
İnsanları tekrar sevmeye başladın
Ateşin hiç sönmemişti
Sadece küllenmişti
Benim tek yaptığım
Küllerin arasına birkaç odun parçası atmak oldu
Şimdi benimsin
Kadınımsın
Her şeyimsin
Canım karıcığım

26.07.2006