Zaman ve anlam kayması 6-4

yavaşça kısıverdik gözlerimizi sözcüklere
yenilmişiz meğer ağaran sabaha doğru
sis kokuyormuş gece geç anlamışız

titrerse kirpiklerde acı benekli mermere vurursa gölge
boğulan körpe ömürden çoğalırsa iç deniz
nasıl tutulur hesabı
daralttığımız inleyişleri erkenden ihbar eder müjde
kurtarılmamış bir şehrin yakalarını ilkleyemezse yol
neyin altında kalır imge
neleri ezer geçer tay

peşine düşerim onlarsız zalim sancılarla ısınırım
hangi sahipsizlikten sonra kırılır duman
ellerimizde küfleniyorken puntolar
buharlaşıverir yanık kokan uykular

köz sızarken gözlerinin dibinden
tam da tan’da sökülürken ince ince düğüm
irinli gerçek gözlerken başucunda yolunu

yok ki
gerekçem ama
kütleşir parmaklarım
dokunamam
içini dışını sararken yıkıntılar
hele de nal seslerini notalarken yılkılar