Zaman ve Adâlet Şiiri - Mete Özdikici

Saat kapalı vücut; akrep, yelkovan organ.
Zaman bana kelepçe, beynimde duran yafta,
Ayağımda pranga, boynumda yağlı urgan,
Kurtulabilirsen ecelden, özgürlük lafta.

Kalbim ibrişimden bir ibrik, içi dolu kan,
Yüreğim titreşimde bir iplik, göğsümde can.
Cesedin ötesinde ruh, sen onu serbest san!
Mezar kuyu; çatısı mertek, yapısı tahta.

İçi karanlık, önü zulüm, arkası meçhul,
Ondan bilmek herkese zül, bilinmezler mebzul.
Dünyayı terkeden hep de, dönen var mı bir kul?
Hoşâmedî çûn bekler melekler, aynı safta.

Zulmet kanlı göl olmuş; zalim avcı, mazlum av,
Kötülük geçer akçe, iyilik bedava tav.
Mevki makbul başta taç; fakir ise baştan sav!
Zengin misin gerisin boş ver, paraya tap da.

İlâhî! Burda tecelli az, var mı adâlet?
Dünyanın sonu hiçse, olur kulda atalet.
Bir âlem ki zerre miktar hak haktır, hayâl et!
Terazi var sapkın, sevap ve günah bir kapta,
Cennet de cehennem de bir, günah ve sevap da.