Zaman Öznesine Anne Koydum Şiiri - Sevgi ...

Açsam yüreğimin mektubunu sana,
Haykıran papatyalara sığınırsın.
Merakla beklesem yarınları,
Bana değil amma,
Hayli sevgilere kırgınsın.
Dedim ya!
Gözlediğim arkandan bakmalar.
Çiğ bir aydınlıktı benim için.
Nihai tercihlerin gelen vakti gibi.
Oysa onca sıralanmış,
Kusurların ardında da olsa,
Güzelliğe ağlamak niçin?
Hayat alt yazısında da yavaş,
Yaşamlara merhaba” dahi,
Ve bana yarım bıraktığın,
Özlemleri hatırlatan,
Paylaşmak adına acımasız telaş.
Her şeye rağmen,
Yıldız yıldız gözlerime inen neden?
Yeşillerini gösteren bahar bile,
Sundu senin izlerini.
Henüz hatırladığım sözlerinde,
Yalnızlıklarındaki serüven.
Yanlış zamanda kovalayan,
Ansızın çıktı izi.
Takvim yaprağı kadar ürkek,
Dokunsam yüreği titrek,
Avucumdan koynuna süzülen,
Bir tas çorbanın sıcaklığındaki,
Ulu denizi.
Ödünç hayatlara saklanan,
Acı yaşam hikâyesi.
Yavrusunun buğulu kokusu,
Annenin hıçkıran dokunuşu.
Kaybolan bir cihan öyküsü bu,
Öyle ki sızı,
Tükenen ruhunda uzaklık payesi.
Gönüle sığınan haykıran papatyaları aradım,
Zaman öznesine “Anne” koyarak.

Çıplak yürekte açlık çektim,
Uykuya da düşman oldum çoğu kez.
Ürperen gecelere bırakma közü,,
Kadife sevgine ağlayarak.
Özledim yüzü buğday tenlim,
Siyah saçları meltemde esenim,
Yeşeren sevgilerine gel nedensiz.
Yaralama beni,
Koru masum acılarımı.
Soluduğum nefeste nefesim ol,
Kandilim ol,
Yağım ol,
Işığım,gölgem ol.
Dilime dolansın “anne” sözü,
Serçe kanadına koyma sancılarımı.
İşte geldin ya!
Isıttın sardığın boynumu.
Bırak anam seni öylece seveyim.
Hasret ayazını çeken eteğimden,
O yanaklarından koskocaman öpeyim.
Güneş yüzlü toprağım,
Kokulu yeşil yaprağım.
Açtım yüreğimin mektubunu sana,
Vakti geldi artık,
Ne duruyorsun,
Doyamadığın sevgilere sıkıca sarılsana.