Küskünüm Şiiri - Sevgi Eser

Küskünüm...
Sana İstanbul.
Geçici küskünlük değil.
Yılların soluduğu zamanda,
Küskünüm,
Yorgun yosunlu deniz.
Bakarken vapurden rengine,
İçim göçtü gözlerinde.
Tepeden gelen güzelliğin,
Sergileşen Mahmut Paşa'da.
Elemde yoksunlaşan sedef yalnızlığın,
Aya Sofya gürbüz öksüzlüğün,
Tırpanan ellerde hırpalanmakta.
Küskünüm...
Koca şehir sana.
Dur! Demediğin siyah benliğine.
Hayranım onca tükenmez sabrına.
Bir kaç günlüğüne çağırsam Kanuni'yi,
Ağlarsın koca,şaşkın yığıntı.
Görkemin,anıttı Avrupa'ya.
Yüzde gülümseyen şahlanışın.
Çöküşüne ağlıyorum Haliç.
Yere bakan dingin Galata.
Boğazın yatağında Dolmabahçe,
Serine serine yıkılmakta.
Küskünüm...
İstanbul sana.
Toparlanmaya gelsen bile,
Çalınan özgürlüğünü alana dek,
Küskünüm sana.