Zaman I Şiiri - Tunga Eralp

Zorlu dertler açılsa da başına,
Hain eller su katsa da aşına,
Merhem olmasa da gözün yaşına,
Ümidini bele, zamanı gelir.

Hiç neşe yoksa da gönül dilinde,
Seven kalmasa da seni ilinde,
Her dem ağlasan da sazın telinde,
Yüreğin ferah tut, zamanı gelir.

Acılar yaksa da her an bağrını,
Başına sarsa da dinmez ağrını,
Kullar duymasa da sessiz çağrını,
Yaradan'a sığın, zamanı gelir.

Hayat küstürse de seni bahtına,
Kor olup çökse de gönül tahtına,
Boyun eğdirse de yıl-ı kahtına,
Sevinmeyi düşle, zamanı gelir.

Bir gün gülmese de o güzel yüzün,
Sona ermese de ruhunda hüzün,
İç içe geçse de gecen, gündüzün,
Işığa niyet et, zamanı gelir.

Ayağın kaysa da kuru zeminde,
Tek gerçek buysa da hayat geminde,
Günleri saysa da en son deminde,
Kurtuluşu dile, zamanı gelir.

Kör talihin atsa da seni derde,
Kaşlarını çatsa da perde perde,
Sevdiğini satsa da bir namerde,
Kavuşmayı bekle, zamanı gelir.

Yaşam seni gönderse de sahile,
Aklın alıp döndürse de cahile,
Gece gündüz inletse de ah ile,
Gülmeye hazır ol, zamanı gelir.

Zayıf kalbin kırılsa da derinden,
Çok bunalıp sıkılsa da derinden,
Seni aciz kılsa da kederinden,
Sevmeyi hayal et, zamanı gelir.

Kaynar sular dökülse de sırtına,
Can özünde dinmese de fırtına,
Asla yardım gelmese de gırtına,
Haline şükür et, zamanı gelir.

Tunga seni kavursa da kederin,
Uçtan uca savursa da kaderin,
Günden güne azalsa da ederin,
Özünden razı ol, zamanı gelir.