Zaman heykeltıraşı Şiiri - Mutlu Ayar

Ey tanıdığım yüzlerde gittikçe yaklaşan uzaklık,
ey uzaklıkla var olan gelecek olan gelecek
n’olur gel, n’olur,
bana kimsesiz ölen bir adamın ellerini ver...
bu saniyeler yalnızca bana mı çalışır
ve aylar, yıllar ve daha çokları
sakal tıraşı olamamış alıngan bir deniz balığının
tatlı su macerası
mıdır? ..

parmak bastığında bile kitap adı çıkan
bir tarihçinin ağırlığı var üzerimde şimdiyse,
dokunduğum tüm kitapları okumuşum
bir gelişmiş kent beğenmezliği kaplamış beni
okumuşum da sakallarım uzamış pislenmişim
ne kadar kötülük olduysa önceden
hepsi gözlerime sözlerime geçmiş
geçmiş geçmiş olalı
böyle yaşamak
görmemiş...

arkama bakmadan gittiğim yerler,
bütün o sizleri toplayıp bana verseler
kalır mıydınız benimle “pembe bir kız” gibi
tadı çiğnendikçe artan “pembe bir sakız” gibi
içinde nice varlar olan “pembe bir yokuz” gibi
oysa gitmeyi sevmem ben,
benim olmayanları sevmem
kalmalar benim içindir,
baka
kalmalar...

konu zaman olmuştur zaman zaman, şimdi olduğu gibi
ben şimdiyi de çok kullanırım çayıma, kahveme
hep şimdi atarım neredeyse öyle,
her şeyime...
o kadar çoktur ki şimdiler
saçların dipleri de şimdi doludur
bakın şimdi göstereceğim,
şimdi,
şimdi işte bir
şimdi
daha...

babam heykeltıraş olmamı isterdi
babam beni eskiden çok severdi, şimdi de
Derdi ki; -her şeyin var oğlum her şeyin
tahtanın, demirin, taşın, düşüncenin
her şeyin her şeyi var, sen de ol ne çıkar
bir şeyin bir şeysi, bir şeyin birincisi
terin elinden dökülsün, elin terine erişsin...
her yere tak
ılıyor diye
kesme de serçe parmağını,
sakın!
oysa benim içimden zaman heykeltıraşlığı geçerdi
zamana takıldı ah şu serçe parmağıma bakın…