Zaman Gidince Şiiri - Dursun Tombul

Gün,
Beladan kaçarcasına
Çekilirken
Buralarda;
Belli-belirsiz gölgeler
Başlar kaynaşmaya.
Anılar,
Kaçamazlar
Loş sokaklara.
Birden
Sisler kaplar etrafı.
Hüzün senfonisinin
Dokunaklı notaları yayılır,
Kendini bilmez ortamlara.
Yüzsüzce
Tıklar bütün kapıları.
Pencere önündeki çiçekler
Korkudan büzüşür.
Çırılçıplak kalır sevgiler,
Üşür.

Sahipsiz kalmıştır
Zaman.
Kendini tanıyamaz.
Kışın
Dondurucu soğuğu gibi,
Çöker
Çaresizlik,
Yüreklerin üstüne.
Duygular,
Bitkisel hayata girer.
Nice yaşamlar,
Köşe başlarında sızıp,
Kendi hallerine gülerler.
Başlar
Kabuslarla,
Bilinmeyen kovalamaca.
Canhıraş sesleri
Her an kulaklarımda.
Bulamam
Kaçıp, saklanacak yer.
Susmuştur artık,
Saatler, renkler, seviler...