Zaman Geçiyor... Amata Part7

Yeter. Dinleme Amata. Durma karşımda öyle kayıtsızca. Birazda sen konuş. Ellerini sok boğazımdan içeri,kopar al yumak haline gelmiş çaresizliğimi. Al ve çöz beni ilmek ilmek…

Dinle beni. Gözlerimdeki çaresizliğin sebebini anla sözlerimden. Tamam mı?
Kaybettiğim zamanlardan,beni terk eden geleceğimden,peşinden koşarken kaybettiğim kendimden bahsedeceğim. Nerede bıraktım kendimi? Hangi eller açtı tüm bu yaraları? Hepsini hatırlamak istiyorum. Git bul beni Amata. Kendimle,katillerimle yüzleşmek istiyorum…

Zaman geçiyor Amata. Hayatım,sanki saatli bir bombanın ucuna bağlanmış duruyor. Kafamın içinde uğulduyor sesler. Tik tak tik tak… Yardım et bana. Parçalanmak istemiyorum…

Elimde küçüklük fotoğrafım. Üç yada beş yaşlarında. Değişmişim Amata. Yüzüm,gözüm,boyum,posum. Uzamış saçlarımda.
Hüznüm Amata. Bir tek hüznüm hiç değişmemiş yüzümde. O gün nasılsa,bugünde öyle hala. O yaşta ne hüznü bu diyorsun değil mi? Dikkatli bak okuyacaksın,alnıma bunun doğuştan yazıldığını.

Ama doğru söyle şimdi. Hiçte fena durmuyor değil mi üzerimde? Öyle şık duruyor ki,ne zaman gülsem,daha da ön plana çıkartıyor kendisini. “Unutma,ben hep seninleyim” dercesine.
“Unutmam diyorum. En sadık dostumsun sen benim. Gülsem de,ağlasam da peşimi bırakmayan”

Zaman geçiyor Amata. Ben kendimden geçiyorum. Bakma öyle yardım et. Son bulduğunda kulağımda uğuldayan şu tik taklar,dağıtacağım kendimi şuursuzca sağa sola. Bilirsin sevmem dağınıklığı. O yüzden yardım et bana Amata. Yok olmama yardım et ki,kalmasın tek parçam bile etrafta…