Zaman Durağı Şiiri - Sahra Bilgen

Gün, odanın köşesinde
esneyen bir gölgeyle başlıyor;
masa, omuzlarını geriye atıp
beni bekliyor,
üzerinde duran boşluk,
içinden geçip gidemediğim
cümleleri taşıyor.

Bir bardak duruyor kenarda,
içi dolu değil ama hatırlıyor—
hangi dudaklar değmedi,
hangi susuzluk onu yarım bıraktı.

Pencere, sokağı tutuyor yerinde;
kaçmak isterse yakalasın diye
demiri soğuk, niyeti sabırlı.

Zaman, duvara yaslanmış bir yabancı,
cebinde ağırlaşmış anlar,
adımı bilmez ama yüzümü tanır;
her geçişimde
biraz daha yavaş yürür.

Oturuyorum denemez buna,
çünkü içimde bir yer
ayakta durmaya razı gelmiyor.
Bir sandalyenin kararsızlığı
omurgama geçiyor,
beklemek kemiklerime
öğrenilmemiş bir dil gibi yayılıyor.

Bir ses dolanıyor havada,
henüz konuşmaya karar vermemiş;
soru mu olacak,
yoksa vazgeçmiş bir cevap mı
bilmiyorum.
Ben de bilmeme hâlini seçiyorum,

bugün anlam taşımak zor
Gün, eşiğini aşmadan duruyor;
ne tamamen içeride
ne bütünüyle dışarıda.

Geçmiş arkamda hâlâ nefes alıyor,
gelecek kapının tokmağına dokunup
geri çekiliyor.

Arada kalmak,
bir eşyanın ruhunu taşımak gibi—
kırılacakmış hissiyle durmak
ama düşmemek.

Ve ben,
adımı söylemeden buradayım;
bunu odadaki her şey
benden önce biliyor.