O sabah gözünü açtığı zaman gördüğü her yer, eşyalar, insanlar, sokaklar, dağ-tepe ve tabi denizler ve elbette gökyüzü ile bahar müjdeleniyordu sanki... Güneşin gözünü kırparak gülümsemesi ise,
biraz hazırlıksız yakalandığını hissettiği bu yeni mevsim için yanında daimi bir yoldaş bulacağının güvencesi gibiydi...
Randevu yerindeki meydan saatine göre ayarladığı kolundaki saate
baktı ve hazırlanmaya başladı, dudağında sevdiği bütün melodilerin ıslıklı potpurisi ile… Saçlarını her zaman olduğundan daha da özenle taradı. Takım elbisesinin içine en çok yakışan gömleğini giydi, kravatını taktı. Yakasını-paçasını düzeltti ve kendisini boy aynasının karşısında defalarca boydan boya gözden geçirip son kontrol üstüne son kontrol yaptı...
Evet gün bugündü. Saatine bir daha baktı. Randevu zamanına henüz bolca vaktinin olması ile rahatlayarak ayakkabılarını giydi. Kapıdan çıkar çıkmaz da yüzündeki gülümsemeyi, kendisine hala göz kırparak bakmakta olan güneşle paylaştı...
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
