Zaman Akarken Şiiri - Lokman Çakmak

Ömür üç günlük,
Vakit geçiyor
Orada yada burada
Mavi denizde, yeşil kırlarda,
Yalnız dağlarda,tozlu bir bozkırda
Ya da köhne beton yığınında.
İçimde bir his,
Bir şey başlıyor
Bir şey bitiyor,
Bitmek istemiyor
Bilmek istemiyor ne olduğunu...
Belki ellerin,
Belki tuttuğum gül dikenlerin.
Sahi, senin için ben neyim?
Kısa süren yaz sıcağı,
Hafif esen öğlen rüzgarı.
Yorulmuş ağaçlar, dip dibe dar sokaklar,
Balkonda kızaran biberler,
Yarı açık pencerede dans eden perdeler.
Sanki yarı açık ceza evinde, hayaller.
Çocukların salıncak kavgası.
Yaşlı bir teyze bankta oturmuş,
Sırtında kışlık hırkası.
Akşama kuzenin düğünü,
İki ezan arası,
Bir düş sonrası anlamsız bakışlar.
Zaman işte geçiyor,
Hepsi biliyor,herkes yaşıyor.
Yaşatıyor iyiyi,kötüyü.
Ama farkında
Ama değil .
Bir tünelde,
Gidiyor,
Gidiyorsun,
Gidiyoruz.
Sonu aydınlık
Sonu mavi,
Sonu biraz sen,
Sonu biraz göz kısmak,
Sonu biraz biz.
Herkesten ve her şeyden uzak,
Rotamız güzel günlerimiz.