Zaman Şiiri - Nuray Açar

Ey yıpranmayan acımasız zaman
Hep canlısın genç kız kadar
Bir bir eritiyorsun acımadan önüne çıkanı
Konuk oluyorsun sevimliliğinle
Yaşamdan yaşamlara
Seni incitmiyor en kanlı diktatörler
Evlat sevgisinden mahrum soğuk kanlı bedenler

Bunlar akılda sıralanınca korku veriyorsun
Düşünen yada düşüncelerini ekmek teknesinde yoğuran
Nice düşünürlere
Güzel korkutur ama çeker tüm enerjisi ile

Şimdi sıra bende belki şu dört duvar arasında
Zaman benim misin bilemiyorum
Bak yine sokulmuşsun odama
Ardım sıra geliyorsun omuzlarımda nefesin
Ne yapacağımı merak ediyorsun
Kalem mürekkep damlatıyor
Çizgiler bir yuvarlak bir keskin
Neler yazıyor diye meraklanıyorsun

Zaman düşlerimde duruyor film geri sarıyor
Dün bugüne geliyor bugün bilmiyorum nereye
Minik sevinçler yaşatıp ardından derin hüzünler salıp
En büyük kötülük dostun sana yaptığıdır dedirtiyorsun
Sen savunmasız sen tüm içtenliğinle zamanın kollarında

Biliyorsun zaman içinde en zor yok edilen
Kalemin kağıda aktardığıdır
Canı yok ki alsın Azrail
Yine yapsa yapsa en büyük kötülüğü
İnsanoğlu yapar
ya söyler yayar
Ya ebediyen külünü savurur
Gökyüzünden rüzgarsız ovalara
Belki de gerek bile kalmadan
İnsanın hoyratça harcadığı zamana