Zaman Şiiri - Yusuf Bulut 4

Ne de çabuk geçti zaman...
Ne geçmiş kaldı ne gelecek
Biraz tütün kokusu, biraz da gaz lambası yağı kaldı.
Ne insafızca tükettik ruhumuzu...
Biraz güldük, biraz ağladık ama en çok da sustuk.
Suskunluk dudağın kenarında mahzun bir tebessüme bıraktı kendini.
Ne mevsimler gelip geçti bu evliyalar diyarından...
Kar kendi uzuvlarını bıraktı bu dağların yamacına, güneş acımasızca eritti onları
Nice anılarımızı ,hatıralarımızı, ama en çok da insanlarımızı aldı bu topraklar...
Hani o seni dokuz ay karnında taşıyan yüce kadını,
Ya da bir çuval kömür için saatlerce çalışan koca yürekli atanı
Ne umutlarını gömdün içine...
Oysa ay ışığı gibi parlayan gözlerin vardı. Çiçeklerin daha açmadan solduğu şu düzensiz kıtada
Bir şarkı, bir kitap ya da bir film hatırlattı tüm bunları hiç beklemiyorken.
Hem de sokaklarda siren sesleri kol geziyorken
İşte o zaman insanlık öldü dedi kendine ademoğlu bir inat uğruna.
Bir inat uğruna o güvercin bir daha dönmedi terk ettiği telli kafesine...