Zaman Şiiri - Mehmet Lütfü Aydın

İşte! Yine akşam; yine efkâr dolu saatler bekliyor beni
Karanlık birazdan çullanacak üstüne cılız aydınlığın
Saracak her yanı gulyabani heybetiyle
Kaçışacak insanlar
Ben çoktan çekilmişim köşeme
Evimde kendimleyim; yalnızlığımla baş başa
Hayır, doğru değil bu
Sokak lambasının ışıttığı odamda
Kadim dostum “Yeni Rakı”mla birlikteyiz
Dertleşip zaman öldürmekteyiz
Zavallı ikimiz
Zamanın bizi tükettiğinin farkında değiliz
Kahretsin!
Ah! Şu umarsızlık
Dalgasını geçiyor zaman; akreple yelkovanız
Hırsız ve polis; kaçan ve kovalayanız
Yorgun düşmüşüm
Pestilim çıkmış koşmaktan; dizlerim bükülü kalakalmışım
Pes etmişim; teslim bayrağını çoktan çekmişim
Bre insafsız zaman!
Daha ne kadar sürecek peşimden koşman
Beni rahat bırak
Heyhat!
İnadı inat
İnadına ardımda gece gündüz
Gündüzler neyse de, geceler çekilmiyor
Asırlar kadar uzun; sonsuz geceler
Geceler engizisyondan beter; korkunç işkenceler
Geceler; kim bilir nelere gebeler
Açılmış Pandora’nın kutusu; saçılmış her yana kötülükler
Gafil avlanıyorum
Medusa’nın yılanları sarılmış boğazıma, soluk aldırmıyor
Ahtapotun kollarında parmaklıklar ardındayım
Kemiklerim çatırdıyor
Zaman buzdan bir sarkıt; saplanıyor yüreğime
Beynimde binlerce çözümsüz sorun; çıyanların kemirdiği
Körelmiş sinirlerim; acıdan eser yok; narkozdayım
Tez sabah olsa diyorum, hayal meyal
Daha ayıkmadan karanlığı özlüyorum
Çelişkiler denizinde yüzüyorum bata çıka; panikteyim
Piranalar didikliyor etimi; eriyorum bir çırpıda
Bir iskelet yalnızca, bedenimden artakalan
Kaybolmuşum gecenin koynunda
Ve zamanın kucağında
Yok olmuşum
Yokum ben
Yokum