Zaman Şiiri - Volkan Ateş

Çığlıklarla yıkılmış bir şehrin sokaklarında
Gezinen yaralı bir derviş gönlüm
Karanlık düşlere armağan edilmiş
Yalan bir dünyanın bekçileriyiz...

Seyyah gönüllere kucak açmayı
Yüzyıllar öncesinde bırakmışız
Hangisi daha ağır gelir insana
Kimsesiz bir sokak köpeği olmak mı
Yoksa zamansız çıkıp gelen bir tanrı misafiri olmak mı?

Diyelem ki bir sokak köpeğisin
İki ihtimal var önünde
Birincisi; karanlık yıldızlı bir gecede
Hiç kimse hissetmeden, hiç kimse duymadan
Acımasızca öldürülmek!
İkincisi; sahte, hiçbir insanın olmadığı bir dünyada
Bir şeyler anlatmaya çalışarak geçer ömrün
Ama anlatabileceğin insanlar yok ki!
Her iki durumda da ölüsün...

Esas soru şu: Hangisi daha onurlu bir ölüm
Diyelim ki bir tanrı misafiri
Diyar diyar dolaşan bir abdalsın
İnsanlara, insanlardan daha çok aşık
Bu zamanın içinde yitip gitmiş bir zerresin
Tıpkı bataklıkta açan çiçekler gibi
Tıpkı...

Kim anlar seni, kim sever seni?
HİÇ KİMSE!

Neden biliyor musun
Bataklıklar, üzerinde yetişen güzelliklerden habersizdir
Görmek için çaba da sarfetmez
Belki kurbağalar görür ama
Onlar da kendi gürültülerinden, duyamazlar sözlerini

Ey dost senin için tek ve yegane bir yol var
Sevda kokulu insanlar diyarına doğru yol almak
İhtimaller senin gibi dervişler için değil
Ancak köpekler ve köpekçe yaşayanlar için
Yolun insanlara rastgelsin!

NOT: İnsanlarımız toprak gibi kokar, bağrında adını bile bilmediğimiz binlerce çiçek yetiştirirdi bir zamanlar! Yağmurlar bize can verirdi, ne çabuk bataklığa dönüştük? Sevda çocukları hep ANADOLU adlı vatanımda yetişti! Anadolu’nun damarlarındaki kandan hiçbir zaman şüpheye kapılmadım. Ben anadoluyum, sizler anadolusunuz. Bütün insanlar bu anadolu adlı adada hep bir arada kardeşçe yaşamıştır ve sonsuza kadar da bu böyle olacaktır...