Zalimliğin Özeti Şiiri - Zülküf Özçepik

"ve hiç kimse hak etmedi ölümü; bir bebeğe kıyıp da kendini haklı bulanlar gibi!"(Myanmar Katliamına…)

‘Dur yapma!’ dedi bir çocuk.
dinlemedi kimse, duymadılar sesini.
zehre bulanmış namert bir bıçak,
yüreğinin içinde, bir kere çevrildi.

‘Dur yapma!’ dedi bir kadın.
bir el soluğunu yarıda kesmişti.
zaten birazdan sesine son verilecekti
sımsıkı sarmaladığı süt kokulusunun.

‘Dur yapma!’ diyerek açıldı
tek dayanağa yalvaran eller.
kalkan eller suçtu, onlar da indirildi
ve günahsız yürekler, bir bir yok edildi!

‘Dur yapma!’ dedi gencecik bir gelin.
çoktan katledilmiş erkeği duymadı sesini
düşmanın şehveti, kandan ve öfkeden ibaretti
ki o kan, körpelerin yüzlerini de kirletti.

ve ‘Durun, yapmayın!’ diyemedi
koskoca bir dünyadaki insanlık(!)
ne de olsa onlara zarar gelmemişti.
sonuçta katledilenlerin kemikleri üstünde
mutlu ve örnek aileler(!) yeşerecekti.