Zâlim Köle! Şiiri - Muhsin Özalp

Akarken!
Şahin ava akarken, seyreyle manzarayı!
Masumu parçalarken, basıverir narayı!
Şimşek gibi çakarak, kapıverir pireyi.
Sevgiden olsa gerek(!) , kaşır her tür yarayı!
Fakat!
Nedense hiç seçemez, beyazdan çin karayı.

Dağlar!
Dağlar çöker, yerler gökler kavrulur!
Taş üstünde taş kalmaz, ayaktaki devrilir.
Kaynatır fokur fokur, altlar üste çevrilir!
Canlı cansız havada, yaprak gibi savrulur.

Kan!
Damla damla toprağa, damarlardan süzülür!
İnsan nesli kahrolur, özü gövnür üzülür!
Aydın marka köleler, boy sırası dizilir,
Yerle yeksan harabe, adım adım gezilir.

Sezilir!
Çiğner ayı!
Beyin, yürek ezilir!
Kölelerin neşesi, dolar cebe, sezilir!

Kurgular!
Kanı diye sanıyı, sayfa sayfa kurgular.
Süslü, kaypak tümceler; açık hedef vurgular.
Alırsa gaz kokusu, şaha kalkar salgılar!
Sanığı gıyabına, geniş geniş sorgular!
Önce öldürür cani, sonra sirkte yargılar!
Adaleti Yankiler, işte böyle algılar.

Şeytanın!
Bebeleri beşikte, uçurur mayınları,
İçer evlat kanını, şakşaklar yayınları.
Sömürdükçe kubarır, sülüğün sayınları!
Aldatır ahmakları, şeytanın oyunları.

Hain kuşlar!
Zor topuz hakkı için, bitmek bilmez istekler,
Yürüyeni çökertir, kalkınanı köstekler.
Neden zalim avcıyı hâin kuşlar destekler(!)

Geçer
Yıkılası bu düzen, evrene fesat saçar,
Huzur sükûn tabutta, durmaz mezara kaçar!
Beslenir yuvaları, anarşi çiçek açar!
Yamyam girer borsaya, hızarlar adam biçer!
Düşünün!
Kader seçme hakkıdır, seçer.
Kaza düzen bedeli, toplum birlikte içer!
O da gelerek geçer,
Lâkin...
Delerek geçer!

Niçin?
Bir sapkının ardından, neden, niçin yelersin,
El uzatır her yana, toplumları bölersin.
Korkutarak insanı, hangi gönlü çelersin?
Aptal!
Kurduğun bu tuzaklar, ayağına bağ olur!
Senin aptal başına, devrilecek dağ olur.

Olamaz!
Dünyayı eleğe koyup elersin.
Bütünleri böler, ciğerleri delersin!
Zalim âbâd olamaz!
Kendi bebeğini kızıl köze belersin,
Bu yangın öyle sönmez,
Çıngı sıçrar, alev sarar, acı acı melersin.

Bakar!
Maşayı ateşe hep eller sokar,
Elinde can çırpınır, oluk oluk kan akar!
Kasabın,
Kudurmuş kanlı gözü, kıpkızıl ete bakar.

Doğrulursa!
Despotlar doğrulursa, önce uşağı yakar,
Ya da tombul burnuna, çelik bir hızma takar.
Çırpınırsan!
Çenene bir kroşe, gözüne direk çakar,
Diktatörler affetmez, yağlı kendir tez sıkar,
Mutlaka seni ağıla ya da ahıra tıkar.
Çünkü,
Taht taşımaz ikiyi, ancak birisi çıkar!