Zalim Kahraman Şiiri - Di Yar

çığlıkların arasına dalıp
buldum en masumunu
hıçkırarak ağlıyordu
fısıltımla katlettim onu
kulaklarını ödünç aldım bedeninden
ruhu,
bir söze muhtaç kala öldü.

kimsesizdi,
sırtladım omzuma
getirdim toprakların en bereketlisine
yağmurlu bir havada
kurutup gömdüm
isimsizdi
bir taşa gerek kalmadı.

zalimdim
kendimin zalimi
dayanamadım çığlığına masumiyetin
tanrı olsaydı bazıları
boyun eğdiremezdi şeytana
nefret ettim kendimden
şeytanı def ettim kalbimden
meleğin sesini duymuyorum artık

gözlerine kitleniyorum herkesin
kırpılmıyor kirpiğim
kaçmıyor bakışlarım
düz bir çizgi halindeki dudaklarım
nefes almaya utanan bir burnum var.

Kötüyüm
Zalimlerin arasında bir bataklıktayım
Bir gül sakladım cebime
Uzun yıllar evvelden
Ve koklatmadım hiç o gülü
Bataklıktaki bok böceklerine!

titriyor bedenleri ruhlarının haykırışlarıyla
her masum tanrıdan habersiz acı çekiyor
gözyaşları yakıyor yanaklarını
yutulan hüzün dolu bir yaş
bilinmiyor
boğazdan nasıl geçiyor.

ruhumun görünen aydınlığında saklanıyor karanlık
bir köşeye sinmiş iyiliğime gülüyor
omzumun üzerindeki kuzgun
kendi gözlerini oyuyor.

korkunç şeyler söylüyor yüreğim
gerçeğin karşısında tir tir titriyor
sevmeye yetenekliyken
sevemeyişimle kıvrandırıyor.