Zalım gurşun Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Dağlarda
Terör.
Şehir de terör.
Gel de,
Şu yarım kalmış ömürleri ör.
Mümkün değilmi,
Diyorsun.
Ara sıra
Ya Rabbi,
Bulutların arasından eğil de gör.

Dayanır mı yürek.
Yürek
Se.
Ahmet oğlu Memet,
Hasan oğlu Veli,
Selami, Niyazi…
Hamile ananın karnındaki çocuğun sesi,
Böyle,
Birden bire kesilecek mi?
Bu ne hikmetti
Bilinecek mi?

Zehir zembelek,
Bu günler.
Şırnak’ta ölüler,
Hakkari’de ölüler,
Ölüyor,
Ölüyor
Gençler,
Erkekler, kızlar, çocuklar.
Televizyonlarda boy, boy seyrediyor insan
İnsanları…
Katledilmek bile değil bu.
Kırk kişi bir mezara,
Isınsın diye toprak.
Bir
Anda.
Nasıl isyan etmiyor,
Hala
Yıkılı duvar diplerinde ağlaşır boynu bükük yaslı baba.
Nasıl yitirir bir bulut,
Bir anda tüm damlalarını,
Bitiriyor, Bitlis’te insanlar gözyaşlarını.
İstanbul’u, Ankara’sı Konya’sı
Yasa bürünüyor
Canım Anadolu
Böyle
Soysuzluğu,
Nasıl kabullenir bu topraklar.
Nasıl?
Hiç sevgisiz kalrımı yürek?
Buna analar ne diyecek,
Ağlaşır çocuk,
Kim meme verecek?
Zalım
Gurşun
Kime sıkılır kime?

Bundan sonrası, yazılmıyor işte.